കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു ദിവസങ്ങളായി മനസ്സ് നിറയെ അവനാണ് 

ആൾകൂട്ടത്തിൽ തനിച്ചായവൻ..

അവന്റെ മുടികൾ ജഡ പിടിച്ചിരുന്നില്ല 
വസ്ത്രങ്ങൾ കീറി പറഞ്ഞതല്ല..
ചുണ്ടുകൾ വറ്റി വരണ്ടതോ..
ശരീരം മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയതോ അല്ല.
അവന്റെ കീശയിൽ ദിർഹമുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.
വയറു നിറയെ നല്ല ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും
നല്ല വസ്ത്രങ്ങൾ അണിയുകയും
നല്ല പാർപ്പിടത്തിൽ താമസിക്കുകയും ചെയ്തു.
അവൻ അനാഥൻ ആയിരുന്നില്ല..

എങ്കിലും അവൻ ഏതു ആൾകൂട്ടത്തിലും.. തനിച്ചായിരുന്നു.
അവനു പറയുവാൻ ഏറെയുണ്ടായിരുന്നു
അവൻ ആരോടും ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല..
ഒന്നും പങ്കുവെച്ചില്ല..
ആരും അവനെ തനിച്ചാക്കിയത് അല്ല
അവൻ അവന്റെ ചുറ്റിലും ഉയർന്ന മതിലുകൾ...
കെട്ടിപൊക്കി എല്ലാവരിലും നിന്നും അകന്നു.
ഇന്ന് അവനു പൊളിച്ചു നീക്കുവാൻ
ആവാത്തവണ്ണം ആ മതിലുകൾ
അവന്റെ മനസ്സിൽ ശക്തിപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു
ഇപ്പോൾ അവന്റെ ജീവിതം കൽതുറങ്കിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടവനെ പോലെയാണ്
എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുന്നതിൽ നിന്ന് അവൻ അശക്തൻ ആയിരിക്കുന്നു..

അവൻ കെട്ടിപൊക്കിയ മതിലിനു അപ്പുറം എല്ലാവരും ഉണ്ട്
അവന്റെ മതാപിതാകൾ, ഭാര്യ, മക്കൾ, കൂടെപിറപ്പുകൾ, സുഹൃത്തുകൾ..
അങ്ങനെ എല്ലാവരും..

അവനെ ആ മതിൽകെട്ടുകൾ തകർത്തു നമ്മുക്ക് രക്ഷിച്ചുകൂടെ..?
നമ്മിൽ ഒരാളായി നമ്മുടെ കൂടെ അവനെ കൈപിടിച്ച് നടത്തി കൂടെ?
അവനെ അന്വേഷിച്ചു നമ്മൾ മരുഭൂമികളിൽ അലയേണ്ട..!
അവൻ ഉണ്ട്.. നമ്മൾ ഓരോരുത്തരുടെ ഉള്ളിലും.. നമ്മുടെ ചുറ്റുപ്പാടിലും..

- സഹർ അഹമ്മദ്